دهی است از دهستان چهاراویماق بخش قره آغاج شهرستان مراغه، سکنۀ آن 139 تن. آب آن از رود خانه آیدغمش. محصول آن غلات، نخود، بزرک و زردآلو. شغل اهالی زراعت و صنایع دستی زنان آنجا جاجیم بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
دهی است از دهستان چهاراویماق بخش قره آغاج شهرستان مراغه، سکنۀ آن 139 تن. آب آن از رود خانه آیدغمش. محصول آن غلات، نخود، بزرک و زردآلو. شغل اهالی زراعت و صنایع دستی زنان آنجا جاجیم بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
دهی جزء دهستان عباسی بخش بستان آباد شهرستان تبریز واقع در 25 هزارگزی جنوب خاوری بستان آباد و 5 هزارگزی شوسۀ میانه به تبریز. موقع جغرافیایی آن جلگه و معتدل است. سکنۀ آن 321 تن. آب آن از چشمه و محصول آن غلات و درخت تبریزی و شغل اهالی زراعت و گله داری است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
دهی جزء دهستان عباسی بخش بستان آباد شهرستان تبریز واقع در 25 هزارگزی جنوب خاوری بستان آباد و 5 هزارگزی شوسۀ میانه به تبریز. موقع جغرافیایی آن جلگه و معتدل است. سکنۀ آن 321 تن. آب آن از چشمه و محصول آن غلات و درخت تبریزی و شغل اهالی زراعت و گله داری است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
دهی از دهستان کوار بخش سروستان شهرستان شیراز در 113 هزارگزی جنوب باختری سروستان و 6 هزارگزی شوسۀ شیراز به خضر. موقع جغرافیایی آن جلگه و معتدل مالاریایی است. سکنۀ آن 498 تن است. آب آن از رود خانه قره آغاج و قنات و محصول آن غلات، چغندر، صیفی، میوه جات و شغل اهالی زراعت و باغبانی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)
دهی از دهستان کوار بخش سروستان شهرستان شیراز در 113 هزارگزی جنوب باختری سروستان و 6 هزارگزی شوسۀ شیراز به خضر. موقع جغرافیایی آن جلگه و معتدل مالاریایی است. سکنۀ آن 498 تن است. آب آن از رود خانه قره آغاج و قنات و محصول آن غلات، چغندر، صیفی، میوه جات و شغل اهالی زراعت و باغبانی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)
ده کوچکی است از دهستان حومه باختر شهرستان رفسنجان واقع در 39000 گزی رفسنجان و 32000 گزی جنوب شوسۀ رفسنجان به یزد. سکنۀ آن 25 تن است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8)
ده کوچکی است از دهستان حومه باختر شهرستان رفسنجان واقع در 39000 گزی رفسنجان و 32000 گزی جنوب شوسۀ رفسنجان به یزد. سکنۀ آن 25 تن است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8)
